Om heile verda var mi, så ville eg heller misse alt eg hadde enn å la sjølv det minste stykket av skriftemålet komme ut av kyrkja. Ja, eg skulle heller finne meg i paven sine tyranniske bod om faste, helgedagar, klede, heilage stader og kva eg elles måtte tole, utan skade for trua, enn at skriftemålet skulle bli tatt bort frå dei kristne.
Slik skriv Luther. I tråd med dette lyfter han i katekisma fram skriftemålet som ein grunnleggjande del av den kristne sin truspraksis. Bakgrunnen for dette er Jesu i Matt 18, 15-20 om å sanne syndene sine og få tilgjeving på handfast vis gjennom Guds ord og lovnader.
I katekisma vert dette forklart slik: Skriftemålet er sett saman av to deler: Den eine delen er av ein vedkjenner synda, den andre er at ein tek imot forlatinga av syndene av skriftefaren som av Gud sjølv, og ikkje tvilar på dette, men trur fullt og at syndene med dette er tilgjevne hos Gud i himmelen.
I gudstenesteboka finn vi såleis ei ordning for både privat og allment skriftemål. Ved fastegudstenesta i Vikøy kyrkje 3. mars kl 19 vert det høve til allment skriftemål. Her prøver vi livet vårt på Guds bod og sannar syndene våre gjennom ei sams syndsvedkjenning. Etter ei lita stund for stille bøn og vedkjenning får vi komme fram til alteret. Her vert einskild tilsagt tilgjeving for syndene sine.
Dette handlar ikkje berre om god mentalhygiene, men å bli reinsa og utrusta til tru og teneste, - Gud til ære og medmenneske til gagn.